İnsan hayatıyla birlikte kendini de değiştirmek için uğraşıyor çoğu zaman. Düşüncelerini,görünüşünü,tarzını... Hatta her zaman sola attığı saçlarını artık sağa atıyor ya da istemsizce toplamakta buluyor çareyi. Acıdan mı bunalmışlıktan mı henüz bilinmezken bu değişim yeniliklerle birlikte iç huzur getiriyor adeta..
Bir kadın acısı büyükse kendinden alıp koparıyor o acıyı, kanayacağını bile bile koparıp atıyor o kabuk bağlayan yarayı. Kadını çirkinleştiriyor o kabuk bağlayan yara, varlığı zarar yokluğu bir şey değiştirmiyor.
Hafifletiyor, evet bir iz bırakıyor geride ama üzmüyor güçlendiriyor. Görünce kadın o izi, her gün yeniden bağlanıyor yaşamaya yeniden güç alıyor yaşanmışlıktan o kabuk bağlayan yaranın oluşurken ki acısından.
Tekrarlanmıyor bir daha, kadın aynı acıyla karşılaşmamak için yürümekten korkuyor. Düşeceğim korkusuyla yavaşlıyor, yavaşladıkça ürkekleşiyor, yavaşladıkça düşünürek hareket ediyor...
Aradan zaman geçiyor, kadın o korkarak yürüdüğü yolları başı dik, omuzları dik içten bir gülümseme eşliğinde kendisine güvenerek öz güven içerisinde yürüyor. Onun yeniden düşmesini bekleyen akbaba görüntülü insanlar beklemekle kalıyorlar 'kedinin ciğere bakması' gibi tuhaf bakışlar içerisinde.
 Ve o dim dik güçlenmiş kadına tabiri caizise 'bok' atıyorlar, kedinin ulaşamadığı ciğere mundar demesi tam olarak bu oluyor...
Siz, biz, ben... Kadınlar, kızlar,oğlanlar,adamlar,gayler,eşcinseller, biseksüeller insan olan herkes her gün bu ve buna benzer muameleye maruz kalıyor. Acı veren bir şeyden kurtulduğunuz ve acıyı yaşamamak için verdiğiniz çaba sonucu ulaştığınız mertebede gözü olanlar sizleri her an, yeniden o acıya düşecek mi beklentisiyle gözlemliyor.
    İşte o insanlar sizleri asıl güçlendirmesi gerekenler
    İşte o insanlar sizleri başarıya götürenler
    Tek yapılması gereken söylenenlere değil, önünüze bakmak.
    Nasıl bir topuklu belli bir saat ayakta kaldıktan sonra acı verdiğinde babet giymeyi seviyoruz işte öyle bir şey. Acı vereni atmak en doğru olan!..