uzun zaman olmuş buraya bakmayalı, yazmayalı, içimi boşaltmayalı... Merhaba o halde;

her şeyin yolunda gittiğinden değil he, içime atıp kendimi yediğimden. Uzun zamandır toparlayamıyorum kendimi, beynimi susturamıyorum, kendimi bir noktaya odaklayamıyorum... Hayatımın en büyük kayıplarından birini yaşadım birkaç ay önce, kimsesiz kalmış gibi. Bir yanım eksilmiş gibi devam ediyorum hayata, en azından etmek için büyük bir çaba gösterdiğim aşikar. En çok üzüldüğüm nokta o kaybı yaşadığım an yanımda kimsenin olmamasıydı. Çok acıttı bu canımı, kimsem yokmuş diyip bir de buna ağladım. Şimdi hayatımın son iki ayını toparlayarak, işime ve ilişkime odaklanarak geçirmeye çalışıyorum. Zor olmuyor mu? -Çooook... Çünkü hep kaybeden oldum ve şimdi bu güzel giden yolun bozulmasından korkuyorum. Korkarsan kaybedersin, başına gelir diyorlar korkmayayım o halde ama nasıl olacak :)

Kaybetme korkusu yaşıyorum, yaşamayan yoktur elbet ama ben sebebini bile bilmiyorum. Siz hiç çok sevmekten darladınız mı karşınızda olan adamı/kadını? Ben buna engel olamıyorum, çok çabalıyorum biraz öğrendim ama tamamiyle bitiremiyorum. Diyorum ya çok sevince ne nasıl yapılıyor anlamıyorum. 

Güvensizlik de değil, çooook güveniyorum. kimseye güvenmedim bu yaşıma kadar, güvenemedim. hep bir sorun hep bir tartışma yaşadım ama bu sefer başka bu sefer çok farklı bir bağ var ve bu güvensizlik duygumu tamamen ekarte etmiş durumda. Asla şikayetçi değilim, birine güvenememek dünyanın en iğrenç duygusu ve ben bunu artık yaşamıyorum. 

Buraya hep bir konu için yazardım fakat bugün içimden geçenleri, dilimin ucuna kadar gelipte söyleyemediklerimi yazmak istedim. 

Umarım bu yaşadıklarımı yaşayan birilerine ulaşırım, yalnız olmadığını bir nebze de olsa hissettiririm.

Her şeyin mutlulukla geldiği tüm güzel günler hepimizin olsun...