Ağır bir sessizlik eşliğinde dinliyorum kendimi, zihnimi ve kalbimi. Sanki konuşsam hepsi bir anda susacak ve ne yapayacağımı bilemeden kaybolacakmışım gibi...  Ne kadar bastırırsam bastırayım aslında zihnim hiç susmayacakmış gibi. 
 Karmakarışık olmuş bir zinciri açmak ne büyük uğraştır değil mi?  Kimisi sonuna kadar mücadele eder başarır, kimisi başından pes edip fırlatıp bırakır. Zinciri açtığında kullanamayacağını bilsende onu açmak için çabalamak en doğru olan fikrimce çünkü sonunda başaramamış olsanda deneyebilmek en büyük başarı. Keşke dememek için, iyi ki yaptım demek bence en doğrusu. 

 Hayatımın bazı anlarının karışmış bir zincir olduğunu düşünüyorum. Eğer o zinciri açarsam eskisi gibi sağlam olmayacak, açmazsam beni huzursuz yapacak. Eskisi gibi olmamak huzursuz olmaktan daha mı iyi ? Sonunda en azından denemedim demem değil mi? 😶